سلام! آنچنان که بنظر میرسد!گویا سیاستمداران ویا سیاستگذاران سیاست در ایران متوجه روند تغیر جهان وروابط جاری بر آن نیستند.تشخیص خطوط کلی وتاحدودی مورد قبول آن باکمی توجه وکنکاش در بحثها و مسایل مطرح شده در مجامع بین المللی وآکادمی های علمی قابل رویت میباشد.از جمله پایان جهان یک قطبی وپایان هژمون ایالات متحده ٫تعمیق پیوند بین روسیه وچین که با تقسیم کاربین المللی بین آنان که از جمله توسعه نفوذ در قاره آقریقا٫آسیا وحتی آمریکای جنوبی ولاتین به وسیله طرحهای توسعه صنعتی وفرهنگی با الگوهای ملی ونه وارداتی ونهایتأ نقش اروپا !ویا اتحادیه اروپا! چرا که اروپا در طرح نوی جهان دیگر آن نقش گذشته را نخواهد داشت !زیرا نه گاز ونه مواد اولیه کافی جهت رقابت با بلوکهای جدید دارد ونه دیگر آن پرش علمی که از هم اکنون شواهد آن پیداست وشاید فروپاشی آن (هر چند چین وروسیه خواهان آن نیستند).از سوی دیگر درصد آمریکای هایی با پیشینه اروپایی وتعلق فرهنگی آن نسبت به سایر آمریکایی ها با پیشینه آمریکای لاتین وآسیایی در حال نزول است که خود باعث دوری آمریکا از اروپا میشودنگاهی به سیاستگذاران دست راستی کنگره وسنای آمریکا آ

نگاهی به سیاستگذاران دست راستی کنگره وسنای آمریکا آن را نشان میدهد.(این قشر هنوز در خواب جنگ وکودتاومستعمره سازی جهان است وخود را آقای جهان میداند) از جانب دیگراروپا بعنوان شریک تجاری ایالات متحده دیگر آنچنان جذاب نیست مگر بعنوان تآمین کننده هزینه های نظامی ناتو ودر اختیار گذاشتن پایگاه نظامی جهت مقابله با بلوک جدید.اما سوال اصلی این است ایران در کجای این دور نمای ترسیم شده قرار دارد؟با در نظر گرفتن سیاست دودوزه بازی واستفاده از شرق جهت دلربایی از غرب متاسفآنه در صف بازنده ها قرار دارد علیرغم پتانسیل قوی وکارآمد برای توسعه .مشکل اصلی ایران عدم وجود سیاست خارجی مبتنی بر منافع ملی است امری که ایران را بیشتر به کشورهای عربی منطقه که با توسل به روابط خانوادگی وسنت اداره میشوند تشبیه میسازد تا به کشورهایی که با توجه به قوانین مدنی که توسط توسعه اقتصادی وبالطبع مدنی بوجود آمده اند اداره میشوند(رابطه متقابل توسعه اقتصادی-فرهنگی! و قوانین وضع شده توسط آن! با همدیگرامری است اجتناب ناپذیر). از همین رو برنامه های دولت جدید که پر از کلمات پر طمطراق وادبیات قاجاری «نه این نه آن وهمین وهم آن »است و

«نه این نه آن وهمین وهم آن »است وبا نظم جدید جهانی همخوانی ندارد.تکیه بر اروپا جهت مقبله با آمریکا ویا روسیه وچین بیشتر به استدلال قهوه خانه ای شبیه است تا بحث آکادمیک! کدام اروپا !همین اروپای کنونی بدون اذن آمریکا قادر به تصمیمگیری نیست متأسفانه درک سیاست خارجی ما از اروپا در سطح پاکیزگی خیابانها وتربیت خوب آنهاست(هر چند آنهم نادرست است).چگونگی وجود این سیاست در دستگاه سیاسی ایران خود پرسشی است که نه فقط ما بلکه بسیاری از کشورهای همپیمان را نیز متعجب مینماید(سفرای ما در بیشتر حق العمل کارهستند تا سفیر! از وضعیت سیاسی-اجتماعی واقتصادی محل کار خود بی اطلاع واکثرأ در تجارت واقتصاد !!ومعامله مشغول ).دوستان ایران قدرت دارد ولی صلابت نه! صلابتی که توسط نمایندگان معتقد نظام باید به نمایش گذارده شود نه بالبخند دیپلماتیک ونه خودکار پرتاب کردن!